خلاصه کتاب بازیابی گفت و گو

مکالمه خود را با دیگران اصلاح کنید!

در گذشته، بیرون رفتن برای شام، تماس گرفتن با مادر یا رفتن به یک مهمانی برای این بود که بتوانیم با یکدیگر صحبت کنیم. ولی طی دهه اخیر تغییرات چشمگیری در این زمینه به وجود آمده است. 
امروزه بیشتر ترجیح می‌دهیم به جای صحبت کردن درمورد غذا، یک عکس از آن را در فضای مجازی به اشتراک بگذاریم. به جای تماس تلفنی با مادرمان، ایمیلی با محتوای اتفاقات زندگی‌مان برای او می‌فرستیم و در مهمانی‌ها به جای گفتگو با دیگران، کلیپ‌هیای از یوتیوب را نشان می‌دهیم یا با دوستانمان چت می‌کنیم. به‌طور خلاصه، می‌توان گفت که امروزه مکالمه حضوری به‌شدت کاهش یافته است. 
نویسنده کتاب بازیابی گفتگو معتقد است که کاهش مکالمه حضوری یک مشکل محسوب می‌شود؛‌ زیرا مکالمه به تکامل بشر کمک می‌کند، احساس همدلی را در ما پرورش و کارایی و خلاقیت ما را افزایش داده و پیوندهای واقعی و عمیق اجتماعی را به وجود می‌آورد. 
پس بهتر است تأثیر مکالمه‌هایی را که تا به امروز از دست داده‌ایم کشف و بررسی کنیم. اما آیا احیای مکالماتی که از دستشان داده‌ایم امکان‌پذیر است؟ این خلاصه کتاب به این سوال پاسخ خواهد داد. 

مکالمات حضوری بسیار موثرتر هستند! 

تصور کنید به ملاقات دوستتان رفته‌اید، ولی او با تلفن همراه خود مشغول بازی‌کردن است. آیا حق دارید ناراحت شوید یا نه؟ 
به همراه داشتن تلفن همراه در یک جمع، می‌تواند ارتباط ما به افراد حاضر را قطع کند. مطالعات نشان داده‌اند که حتی اگر تلفن ما در حالت بی‌صدا هم باشد، ماهیت مکالمه ما با افراد جمع تغییر می‌کند. در نتیجه، مکالمه‌های ما سطحی‌تر و از موضوع‌های مهم و احساسی دورتر می‌شوند؛ زیرا هر لحظه مجبوریم به یک موضوع دیگر، یعنی تلفن همراه خود نیز توجه داشته باشیم. 
شاید وجود تلفن همراه روی میز به هنگام صحبت با دیگران در ابتدا مهم تلقی نشود،‌ اما تأثیرات منفی زیادی به‌دنبال خواهد داشت؛ از جمله مکالمه کمتر افراد با یکدیگر و کاهش احساس همدردی بین اشخاص. به‌طورکلی می‌توان گفت که با استفاده از رسانه‌های دیجیتال نمی‌توان پیوندهای اجتماعی محکمی ایجاد کرد. 
اخیراً مطالعه‌ای درمورد تعاملات دانشجویان یک دانشگاه در ارتباطات حضوری و همچنین از طریق رسانه‌های دیجیتال، مانند تماس ویدیویی یا چت آنلاین انجام گرفته که نتایج جالبی را به همراه داشته است! 
نتایج نشان می‌دهد که در ارتباط فیزیکی و یا مکالمه حضوری پیوند احساسی قوی‌تری بین دانشجویان به وجود می‌آید. 
بیایید با هم مزایای مکالمه حضوری نسبت به مکالمه دیجیتالی را بررسی کنیم. 
•در گفتگوی حضوری، حالت‌های چهره یک ارتباط مستقیمی بین کلمات و احساساتی که با آنها همراه هستند ایجاد می‌کنند. 
•افراد در گفتگوی حضوری نسبت به گفتگو از طریق رسانه‌های دیجیتالی، مانند اسکایپ، توجه بیشتری به یکدیگر دارند. برای مثال، دانشجویان به هنگام گفتگو از طریق اسکایپ، سرگرم بازدید از سایت‌ها یا حتی تماشای ویدیوها هستند؛ درصورتی‌که اگر با طرف مقابل در یک مکان حضور داشتند، قادر به انجام آن کارها نبودند.
نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که راه‌های جدید ارتباطی می‌توانند عواقب سنگینی در پی داشته باشند. به‌عنوان مثال، نسبت به 20 سال گذشته، دانشجویان دانشگاه احساس همدلی کمتری در تعامل با دیگران از خود نشان داده‌اند. 

تعداد زیاد رسانه ها چه ضرر هایی دارد؟

تعداد زیاد رسانه‌ها مانعی برای خلوت‌کردن و تفکر با خود است! 

چرا وقتی زمان زیادی را در فضای مجازی سپری می‌کنیم، احساس نارضایتی و ناامیدی به ما دست می‌دهد؟ 
علت این امر آن است که دارایی ارزشمند خلوت‌کردن را از خودمان دریغ می‌کنیم. 
شاید در زمان گشت‌وگذار اینترنتی تنها باشیم، اما باید توجه کنیم که این نوع تنهایی قابل مقایسه با زمان سپری شده در تنهایی و تفکر خودمان نیست. 
طبق نظر روانشناسان، افکار و احساسات عمیق ما زمانی بروز می‌شوند که در پیرامون ما هیچ حواس‌پرتی وجود نداشته باشد. خلوت واقعی، بخشی از مغز را فعال می‌کند که مسئول ترکیب عواطف و معنای زندگی و ایجاد حس هویت است.
طبق گزارش‌های به‌دست‌آمده، افرادی که با رسانه‌های دیجیتال بزرگ شده و خو گرفته‌اند، احساسات خود را فقط می‌توانند از طریق فضای مجازی به اشتراک بگذارند؛ در غیر این‌صورت، نمی‌توانند خود واقعی‌شان باشند. 
لازمه تفکر درمورد خودمان، تنهایی و خلوت‌کردن است. برای مثال، می‌توانیم افکار و احساسات صادقانه خود را در دفترچه‌ای یادداشت کرده و درمورد خودمان لحظاتی فکر کنیم. اما زمانی‌که اطلاعات را به‌صورت آنلاین به‌اشتراک می‌گذاریم، صداقتمان به‌دلیل نگرانی از قضاوت دیگران کاهش‌یافته‌ و فقط موارد محدودی از احساساتمان را در معرض نمایش قرار می‌دهیم. 
همچنین، تنهایی در حفظ احساس همدلی موثر است. سوزان کِین در کتاب سکوت، خطاب به افراد درون‌گرا، موضوع جالب و متقاعدکننده‌ای را درمورد تنهایی مطرح کرده است. کین می‌گوید: «شرط اصلی جهت درک دیگران، اختصاص زمانی برای خلوت کردن با خود است». 
براساس گفته‌های کین فقط زمانی می‌توانیم واقعاً دیگران را درک کنیم و به آنها گوش دهیم که در تنهایی با خودمان راحت باشیم. 
همچنین روانشناسان دریافته‌اند که اگر مغز ما دائماً مجبور نباشد به محرک‌های بیرونی واکنش نشان دهد، می‌تواند به خیال‌پردازی و شکوفایی خلاقیت بپردازد. به‌عبارتی، می‌توان گفت که «تنهایی به شکوفایی خلاقیت ما کمک می‌کند». 

 تلفن همراه ما را از فرزندانمان غافل می‌کند!

همانطور که بی‌توجهی به یک کودک در حال گریه درست نیست، صحبت‌کردن با تلفن همراه به جای پاسخ دادن به فرزندتان هم کاری درست و اخلقای نخواهد بود. 
نحوه تعامل والدین با فرزندان بسیار مهم است، زیرا کودکان از رفتار آنها درس می‌گیرند. 
نیکولاس کار، متخصص عصب‌شناسی، می‌گوید مغز ما براساس کاری که در جوانی انجام می‌دهیم شکل می‌گیرد. بنابراین، اگر والدین به اندازه کافی به کودک خود توجه نکنند و حالات مناسب صورت و روش‌های صحبت‌کردن را به او نیاموزند، کودک در بزرگسالی مکالمات موثری نخواهد داشت. 
اگر بزرگسالان به‌دلیل تعامل کورکورانه با رسانه‌ها این مهارت‌ها را از دست بدهند، باز هم می‌توانند آنها را مجدداً بیاموزند. اما موضوع نگران‌کننده‌تر این است که بازگرداندن این مهارت‌ها به کودکانی که هرگز آنها را نیاموخته‌اند، بسیار دشوارتر خواهد بود.
به‌علاوه، والدین حواس‌پرت نمی‌توانند احساس همدلی را به فرزندان خود بیاموزند. جنی رَدِسکی، که متخصص کودکان است،‌ 55 نفر از والدین را هنگام وقت‌گذرانی با کودکانشان در رستوران‌ها مورد مطالعه قرار داد. 
ردسکی دریافت که والدین به جای تعامل با فرزندان، زمان بیشتری را با تلفن همراه خود سپری می‌کنند. این امر می‌تواند خطرناک و مشکل‌سازد باشد؛ زیرا زمانی که فرزندان، بیش از حد توسط والدین نادیده گرفته شوند، از نظر احساس ناتوان شده و نمی‌توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند. همچنین، این کودکان سایرین را نادیده گرفته و از آنها دوری می‌کنند که همین امر باعث می‌شود آنها قادر نباشند احساس همدلی خود را بروز دهند. 
پس واضح است که والدین باید بتوانند تلفن خود را کنار بگذارند؛ حتی ‌زمانی‌که نوجوانانشان با آنها بداخلاق هستند. روابط بین والدین و نوجوانان یکسان نیست؛ زیرا نوجوانان خواهان توجه بیشتری از جانب والدین هستند، اما طبیعی است که متقابلاً این توجه را جبران نمی‌کنند.
برای مثال، نویسنده با دانشجویی به نام امیلی مصاحبه کرد. امیلی وقتی والدینش زمان زیادی را با تلفن همراه خود سپری می‌کردند عصبانی می‌شد. از طرفی، زمانی‌که والدینش قصد درآغوش‌گرفتن یا صحبت‌کردن با او را داشتند، امیلی آنها را پس می‌زد و خود را با تلفن همراهش مشغول می‌کرد. گرچه امیلی مخالف قانون عدم استفاده از تلفن همراه سر میز غذای خانواده‌ها بود، ولی از رعایت این قانون توسط والدینش خوشحال می‌شد. 

ایجاد دوستی توسط رسانه‌های اجتماعی!

آیا آخرین باری را که برای فرار از استرس و بی‌حوصلگی،‌ وارد فیسبوک یا سایر رسانه‌های اجتماعی شدید به‌خاطر دارید؟‌ ممکن است فکر کنید که تنها احساس ارتباط داشتن با دیگران به شما آرامش می‌دهد، اما موضوع پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. رسانه‌های اجتماعی امکان ارتباط با دیگران را فراهم کرده و ما را از آسیب‌پذیری موجود در تعامل حضوری حفظ می‌کنند. 
نویسنده جهت درک بهتر دیدگاه افراد نسبت به ارتباطات فضای مجازی چندین مصاحبه انجام داده است. 
•رونا، دانش‌آموز سال آخر دبیرستان، معتقد بود زمانی که چت می‌کند احساس آرامش به او دست می‌دهد. منظور او از آرامش، احساس خشنودی به‌دلیل دریافت پاسخ فوری به پیام‌هایی که می‌فرستاد بود. همچنین، چت‌کردن برای رونا راهی بود تا از عکس‌العمل‌ زبان بدن و لحن صدایش در ارتباطات حضوری در امان بماند و از این طریق آسیبی نبیند. از طرفی او طی چت‌کردن، زمان لازم برای نوشتن متن موردنظرش را در اختیار داشت. 
نویسنده به این موضوع پی برد که افراد جوان تمایلی برای گفتگوی صوتی از طریق تلفن ندارند؛ زیرا فرصت ویرایش گفته‌های خود را نخواهند داشت. در نتیجه بسیاری از آنها با پاسخ‌گویی به تماس‌های تلفنی از طریق ایمیل، سعی داشتند از مکالمه واقعی اجتناب کنند.
امروزه اشخاص با فشار اجتماعی مواجه هستند که آنها را مجبور می‌کند در رسانه‌های اجتماعی متعددی حساب کاربری داشته باشند. 
همچنین، همواره انتظار می‌رود برای تعامل با دیگران باید در دسترس باشیم. حتی دانش‌آموزان مدرسه نیز تحت تأثیر این فشار بودهم و حس «آمادگی همیشگی» برای دوستانشان را به‌عنوان یک مسئولیت تلقی می‌کردند تا جایی که حتی با تلفن همراه خود می‌خوابیدند. 
مواردی که بیان شد، قوانین نانوشته‌ای هستند که رسانه‌های اجتماعی با استفاده از آنها انتظارات افراد را از دوستی و تعامل تغییر داده‌اند. برای مثال، زمانی‌که مدیر مدرسه هوکبروک،‌ واقع در شمال ایالت نیویورک، درمورد ارزشمندترین ویژگی یک دوست از دانش‌آموزان پرسید، اکثر آنها پاسخ دادند: «دوست کسی است که بتواند آنها را خوشحال کرده یا بخنداند».
تنها سه نفر از بین دانش‌آموزان به صفات اعتماد، توجه و مهربانی اشاره کردند. 

عشق مجازی به آسانی می‌تواند از بین برود! 

آیا تابه‌حال پیش‌آمده که با دیدن پروفایل جذاب و شیک کسی هیجان‌زده شوید، ولی با ملاقات حضوری کاملاً نظرتان درمورد او عوض شود؟ این یکی از مواردی است که فضای مجازی ذهن ما را فریب می‌دهد. حتی درمورد دوستیابی آنلاین، تعداد زیاد گزینه‌های مناسب و متنوع نمی‌تواند انتظارات ما را برآورده کند. 
مطالعه‌ای درمورد ارتباط بین انتخاب و رضایت صورت گرفته است. در این مطالعه، شرکت‌کنندگان فرصت داشتند از بین دو گروه کوچک و بزرگ شکلات، یکی را انخاب کنند سپس درمورد میزان رضایت آنها از انتخاب‌شان پرسیده شد. نتیجه نشان داد افرادی که از گروه کوچکتر شکلات انتخاب کرده بودند، از انتخاب خود لذت بیشتری برده‌اند. 
روانشناسی به نام بری شوارتز رابطه عجیب ما با آزادی و حق انتخاب را مطالعه کرده و به این نتیجه رسیده است که «هرچه حق انتخاب کمتر باشد، رضایت بیشتر است».
عقیده رایج این است که هرچه حق انتخاب ما بیشتر باشد، خوشحال‌تر خواهیم بود. اما حقیقت این است که اگر انتخاب‌های ما محدودتر باشند، رضایت بیشتری از زندگی خود داریم. 
به همین دلیل است که سایت‌های دوستیابی با وجود تعداد بی‌شماری از گزینه احتمالی و به ظاهر خوب، می‌توانند موجب ناراحتی شدید شما شوند. حق انتخاب بیشتر در سایت‌های دوستیابی، نه‌تنها ما را ناراحت می‌کند بلکه استانداردهای جدیدی به وجود آورده است که موجب عدم برقراری ارتباط می‌شود.
برای مثال، اگر علاقه و اشتیاق افراد در یک مکالمه آنلاین کمرنگ شود،‌ افراد به‌راحتی ارتباط خود را قطع کرده و پاسخگویی به پیام طرف مقابل را متوقف می‌کنند. این رفتار در فضای مجازی برای همگان پذیرفته شده است، اما در یک مکالمه حضوری رفتاری کاملاً غیرمودبانه تلقی می‌شود. 
پژوهش ها نشان داده‌اند که در محیط مجازی به‌راحتی نمی‌توان بین اشخاص وابستگی ایجاد کرد. درنتیجه، به‌جای احساس همدلی و وابستگی، احساس انزوا و ناامیدی به ما دست می‌دهد. رسانه‌های دیجیتال در این امر مقصر هستند؛ چراکه فرصت ایجاد صبر و همدلی لازم را جهت حفظ روابط واقعی از بین می‌برند و به جای آن به ما می‌آموزند که وضعیت موجود را فراموش کرده و به سراغ یک کاربر دیگر برویم. 

تأثیرات مخرب وسایل دیجیتالی درزندگی! 

هنگامی‌که در یک کلاس نشسته‌اید و فضای آن به‌شدت خسته‌کننده است، سراغ تلفن خود رفته و سرگرم رسانه‌های اجتماعی می‌شوید. ممکن است بخشی از توجه‌تان به کلاس باشد، اما باز هم در حال انجام چند کار به‌صورت همزمان هستید و این امر کارایی و عملکردتان را کاهش می‌دهد. 
مشکل از جایی آغاز می‌شود که انجام چند کار به صورت همزمان با ایجاد نوعی رضایت عصبی، این حس را به وجود می‌آورد که واقعاً از کارایی خارق‌العاده‌ای برخورداریم. اما درواقع، انجام چند کار به‌صورت همزمان در حد توانایی‌های انسان نیست.
انسان در آن واحد تنها می‌تواند بر یک موضوع تمرکز کند و اگر مغز مجبور به جهش از فعالیتی به فعالیت دیگر شود،‌ خسته شده و عملکردمان کاهش پیدا می‌کند. 
طبق مطالعه‌ای که در سال 2012 انجام گرفت، مشخص شد که 90% از دانشجویان دانشگاه به‌صورت آنلاین در کلاس‌ها چت می‌کنند. با اینکه برخی از ما کاملاً از آثار منفی حواس‌پرتی شدید آگاهیم، اما باز هم به این حواس‌پرتی‌ها ادامه می‌دهیم. 
زیدی اسمیت در قسمت قدردانی رمان جدیدش از نرم‌افزارهایی که برای قطع دسترسی به اینترنت استفاده کرده بود تا بتواند روی نوشتن کتابش تمرک کند، تشکر کرده است. 

عامل کاهش هوش و تفکر منتقدانه

تکیه بیش از حد به فناوری می‌تواند منجر به کاهش هوش و تفکر منتقدانه شود. 

برای مثال، پزشکان به پایگاه‌های داده آنلاین که پیشنهادهای فوری جهت تشخیص بیماری را در اختیار آنها قرار می دهند بیش از اندازه وابسته هستند. این فناوری کاربردهای خاص خود را دارد، اما با انتقال دانش به این ابزار دیجیتالی،‌ مغز انگیزه توسعه را از دست می‌دهد. 
این موضوع درمورد نحوه یادداشت‌برداری در کلاس‌های درس نیز قابل مشاهده است. دانشجویان به هنگام استفاده از لپ‌تاپ، معمولاً صحبت‌های استاد خود را به‌صورت کلمه به کلمه و بدون ویرایش و بدون توجه به محتوای آن تایپ می‌کنند. کارول استیکر که استاد حقوق دانشگاه هاروارد است برای مقابله با این معضل به دانشجویان خود اصرار می‌کند که با قلم و کاغذ به یادداشت‌بردرای بپردازند؛ زیرا این عمل به تفکر و تحکیم دانش آنها کمک می‌کند.

تهدیداتی که اینترنت برای ما دارد

اینترنت مشارکت سیاسی ما را کاهش داده و حریم خصوصی ما را تهدید می‌کند. 

آیا تابه‌حال جذب فراخوان‌های اینترنتی شده‌اید؟ فکرکردن به این موضوع که می‌توانید همزمان با خوردن قهوه صبحگاهی خود به کمپین حمایت از کودکان کار یا برکنارکردن یک رژیم دیکتاتوری کمک کنید بسیار فوق‌العاده است؛ اما آیا واقعاً می‌توانید این کارها را انجام دهید؟ کلیک کردن روی یک لینک اینترنتی یا لایک کردن یک پست اینستاگرامی، فعالیت سیاسی تلقی نمی‌شود. 
جوزف کُنی، رهبر ارتش مقاومت خدا را که یک گروه جنگجوی غیرنظامی در اوگاندا بود در نظر بگیرید. کنی از کودکان به‌عنوان سرباز در گروه‌های شبه‌نظامی استفاده می‌کرد که این موضوع اعتراضات شدیدی را در آفریقا به پا کرد. 
فعالان اینترنتی در واکنش به جنبش ارتش مقاومت خدا، برای مردم ایمیل‌هایی با محتوای اعتراض به جنبش کُنی ارسال می‌کردند و از آنها می‌خواستند که با اهدای پول و امضای دادخواست آنلاین از جنبش ضد کُنی حمایت کنند. مردم در ازای همکاری و پیوستن به جنبش ضد کُنی، تصاویری از چهره شخص جوزف کُنی دریافت می‌کردند که باید آن را در زمان مشخص و در مکان‌های عمومی نصب می‌کردند.
بسیاری از افراد دادخواست آنلاین را امضا کرده و مبلغی را برای این جنبش اهدا کردند. ولی روزی که قرار بود تصاویر را در مکان‌های عمومی نصب کنند، تعداد کمی از آنها در محل حاضر شدند. به عبارت دیگر، امضای یک دادخواست آنلاین به معنای مشارکت در دنیای فیزیکی و واقعی نیست.
اینترنت علاوه‌بر اینکه مشارکت واقعی ما در جنبش‌ها را کاهش می‌دهد، حریم خصوصی‌مان را نیز از بین می‌برد. 
قبل از پخش اینترنتی ویدئو، وقتی دادگاه حقوقی قصد داشت توسط فرد مشخصی اطلاعاتی را درمورد اجاره فیلم‌های پورنوگرافی از فروشگاه ویدئویی به دست آورد، تمام سعی خود را برای حفظ حریم خصوصی آن فرد به کار می‌گرفت. 
امروزه با استفاده از خدمات آنلاین و قبول موارد و شرایطی که هرگز آنها را نمی‌خوانیم، حریم خصوصی خود را به‌خاطر آسان بودن استفاده از این خدمت از دست می‌دهیم. این موضوع درمورد موقعیت فیزیکی ما نیز صادق است. 
برای مثال، افرادی که گوشی آنها مجهز به جی‌پی‌اس است، با استفاده از برنامه‌ای جدید به نام Loopt می‌توانند موقعیت دقیق دوستان خود را مشاهده کنند. این امر هرگونه احساس حریم خصوصی را کاهش می‌دهد؛ زیرا دوستان اینترنتی که الزاماً بسیار صمیمی نیستند،‌ می‌توانند تک‌تک حرکات شما را زیر نظر بگیرند و دولت و شرکت‌ها نیز می‌توانند به‌راحتی این اطلاعات را به دست آورند. 

استفاده هوشمندانه از فناوری

ارتباط چالش رسانه‌های دیجیتال و درک نیازهای جامعه!

اگر در تعطیلات لپ‌تاپ یا تلفن‌همراه خود را جا بگذارید یا دسترسی به برق نداشته باشید، ممکن است احساس ناخوشایندی به شما دست دهد. اما این نگرانی ابتدایی به‌دلیل عدم استفاده از وسایل الکترونیکی می‌تواند مسیری برای دریافت احساس آرامش باشد. 
عدم استفاده از رسانه‌های اجتماعی موجب شکوفایی خلاقیت می‌شود که همه به آن نیاز داریم. 
در سال 1945، یک مهندس مشهور به نام وانوار بوش رویای این را داشت که روزی ماشین‌ها بتوانند کاری کنند که انسان‌ها هرکاری که در آن مهارت دارند را به راحتی انجام دهند. این رویا را می‌توان تفکر خلاقانه آهسته نامید! بهتر است بدانیم که اگر نحوه استفاده هوشمندانه از فناوری را بیاموزیم می‌توانیم این رویا را تحقق ببخشیم. 
برای مثال، زمانی‌که محتوای ایمیل‌هایتان به‌نظر استرس‌آور می‌آیند، به آنها پاسخ ندهید یا این‌گونه پاسخ دهید که درمورد آن موضوع فکرکرده و در اسرع وقت پاسخ مناسب را ارسال خواهید کرد. سپس با کمی گیتار زدن یا نقاشی کردن به ذهن خسته خود استراحت دهید. 
مورد دیگری که اینترنت می‌تواند یادآوری کند این است که ما به اظهارنظر و بحث آزاد درمورد مسائل نیازمندیم. این تردید برای بحث‌کردن پیرامون موضوع‌های بحث‌برانگیز، درون زندگی واقعی ما نیز رسوخ کرده است. امروزه در ایالات متحده، افراد با دیدگاه‌های سیاسی متفاوت به دلیل اجتناب از مشاجره، نظرات خود را صراحتاً بیان نمی‌کنند. البته این برخورد به‌عنوان رفتاری استاندارد برای جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها تلقی می‌شود.
ما در فضای اجتماعی تنها نظراتی را به اشتراک می‌گذاریم که مورد تأیید دوستان و آشنایانمان باشند. پس جسارت مخالفت چه می‌شود؟ اگر کامپیوتر خود را خاموش کرده و درمورد مهاجرت با همسایه خود صحبت کنید، چه اتفاقی می‌افتد؟ 
باید درمورد چالش هایی که اینترنت به وجود آورده است صحبت کرده و راه‌حل‌هایی جهت حفظ حریم خصوصی آنلاین پیدا کنیم. یکی از راه‌های حفظ حریم آنلاین این است که شرکت‌های اینترنتی را در قبال محافظت از اطلاعاتمان مسئول بدانیم؛ همانطور که وکیلان و پزشکان از نظر قانونی مجاز به انتشار اطلاعات مراجعین و بیماران خود نیستند.